Na Arce o ósmej
Przedstawienie grane jest w kameralnie ukształtowanej przestrzeni, której centrum to świat Pingwinów. W kostiumach aktorów charakterystyczne elementy wyglądu zwierzęcych bohaterów sztuki zostają przekształcone plastycznie i rozbudowane o skojarzenia z kulturą żydowską. Do tradycji klezmerskiej wyraźnie nawiązuje też muzyka Piotra Klimka.
Twórcy Na Arce o ósmej powołują na scenie rzeczywistość, w której tak dziecko, jak i dorosły znajdą ciekawych bohaterów, intrygująco skonstruowaną akcję oraz niebanalnie i niejednokrotnie z dowcipem i dystansem wyrażone tematy oraz pytania o sprawy zasadnicze: przyjaźń, lojalność, Boga.
Przedstawienie to jest odważną rozmową z dzieckiem o wizji świata, miejscu i roli w nim Boga oraz człowieka.
Spektakl otrzymał wyróżnienie ASSITEJ za wysoki poziom artystyczny przedstawień dla dzieci i młodzieży, zwane ATESTEM (Świadectwem Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego) za 2010 rok.
Normalny: 38 zł
Ulgowy: 34 zł
Grupowy: 30 zł
Autor: Ulrich Hub
Przekład z niemieckiego: Lila Mrowińska-Lissewska
Reżyseria: Paweł Aigner
Scenografia: Pavel Hubička
Muzyka: Piotr Klimek
Asystent reżysera: Katarzyna Kawalec
Muzykę do przedstawienia nagrał zespół w składzie:
Mateusz Czarnowski – akordeon
Gustaw Bachorz – klarnet
Wiktor Szostak – fortepian
Jarek Izdepski – kontrabas
Premiera: 07.03.2010
Czas trwania: 75 min
Od lat: 6
Pierwszy Pingwin – Krzysztof Grzęda
Drugi Pingwin – Marta Parfieniuk-Białowicz
Trzeci Pingwin – Andrzej Korkuz
Gołąb – Mariusz Wójtowicz
Stary Człowiek – Jacek Pysiak
Aigner co i rusz puszcza do dorosłego widza oko – dwuznaczne określenia, tajemnicze dla młodej widowni, są sygnałami dla starszej publiczności. Niektóre symbole – jak widniejąca na przegubie Gołębia charakterystyczna opaska – znak przynależności do gejowskiego środowiska – to kod do rozszyfrowania także dla rodziców.
Justyna Czarnota, Śmierć gra na skrzypcach a Bóg nie jada sernika, Nowa Siła Krytyczna
„Arka o ósmej” pokazywała świętość w formie ludzkiej, ale jednak bez żadnych wskazówek. Pokazywała dialog – nasz wewnętrzny, dotyczący spraw absolutnych, i pokazywała dialog w formie kłótni o to, czy On jest (z dużej litery i w ogóle).
Sylwia Chutnik, Żydopingwiny, Relacja z Małych Warszawskich Spotkań Teatralnych
Jest to bardzo ciekawa kombinacja atrakcyjnej estetyki, pozostającej w relacji ze sztuką współczesną, naprawdę solidnego aktorstwa zespołowego, ze wspaniałą głębią intelektualną.
Alicja Rubczak, Teatr dla dzieci jest do niczego, www.dwutygodnik.com
Istotne treści z dramatu Huba w połączeniu z dobrym aktorstwem, kontekstową scenografią, zabawnymi kostiumami i intrygującą muzyką dają w efekcie końcowym niezwykle wartościowe przedstawienie, z którego i dziecko, i rodzic wyniosą coś dla siebie.
Małgorzata Kowalska, Pingwiny też mają wątpliwości, www.teatrakcje.pl
Pierwszy Pingwin – Krzysztof Grzęda
Drugi Pingwin – Marta Parfieniuk-Białowicz
Trzeci Pingwin – Andrzej Korkuz
Gołąb – Mariusz Wójtowicz
Stary Człowiek – Jacek Pysiak
Aigner co i rusz puszcza do dorosłego widza oko – dwuznaczne określenia, tajemnicze dla młodej widowni, są sygnałami dla starszej publiczności. Niektóre symbole – jak widniejąca na przegubie Gołębia charakterystyczna opaska – znak przynależności do gejowskiego środowiska – to kod do rozszyfrowania także dla rodziców.
Justyna Czarnota, Śmierć gra na skrzypcach a Bóg nie jada sernika, Nowa Siła Krytyczna
„Arka o ósmej” pokazywała świętość w formie ludzkiej, ale jednak bez żadnych wskazówek. Pokazywała dialog – nasz wewnętrzny, dotyczący spraw absolutnych, i pokazywała dialog w formie kłótni o to, czy On jest (z dużej litery i w ogóle).
Sylwia Chutnik, Żydopingwiny, Relacja z Małych Warszawskich Spotkań Teatralnych
Jest to bardzo ciekawa kombinacja atrakcyjnej estetyki, pozostającej w relacji ze sztuką współczesną, naprawdę solidnego aktorstwa zespołowego, ze wspaniałą głębią intelektualną.
Alicja Rubczak, Teatr dla dzieci jest do niczego, www.dwutygodnik.com
Istotne treści z dramatu Huba w połączeniu z dobrym aktorstwem, kontekstową scenografią, zabawnymi kostiumami i intrygującą muzyką dają w efekcie końcowym niezwykle wartościowe przedstawienie, z którego i dziecko, i rodzic wyniosą coś dla siebie.
Małgorzata Kowalska, Pingwiny też mają wątpliwości, www.teatrakcje.pl
